Dekompresja marzeń   Szczypta ludzkiej próżności łapczywie natchnionej złudzeniami.   Żelazna kurtyna oddzielająca dziś od jutra, które nie wiadomo, kiedy wzejdzie.   Dekompresja marzeń ulatuje jak dym z komina, pociąg widmo kołyszący wagonami, nie mający końca i czyhający tunel, co

Chęć sięgnięcia gwiazd Bijąc głową w mur tylko guz jest pewny i najmniejszy wzór nie jest tu potrzebny. Chęć sięgnięcia gwiazd nie zda się na wiele, drogą mleczną zjazd nie może być celem. Nie zawsze są zmiany, witane z radością,

  Szlachetne zdrowie, wiem to po sobie jak go brakuje, gdy się popsuje.   Fikołek prawie nie ku zabawie w życiowym rowie Stałem na głowie.   Nie wiem dlaczego i cóż mi z tego zgasło me tchnienie życia marzenie.  

Wiersz jest procederem, w którym się panoszę, nie jestem liderem, lecz skargi nie wnoszę.   Piszę o czym zechcę, kiedy mam ochotę, próżność swą połechcę – kocham tę robotę.   Nie ma większej frajdy, niż zabawa słowem, image niedorajdy odgruzować

Dyktatura toczącego się teraz, zakrzepłe myśli trzymają na dystans słowa.   W lustrze przeszłości krzyk przepaści i most z pajęczyny, marmurowej rzeźby wyobraźni.   Wyławiany ze snu na niemą powierzchnie świadomości, język potaniał pod wydmową denominacją czasu, przez pryzmat i

Pamięć myśli i uczucia wypadkową są „talentu” nie prowadzą do zepsucia, lecz słownego ornamentu.   Może to i przeznaczenie, może prawdą klucz zdobiony, może słońce i desenie mówią: „nie” dla Persefony.   Popękany świata owal północ, południe, zachód, wschód nieporęczny

Przyszłość moją zastawiłem u  lichwiarza bezwzględnego, próżno żądać pokwitowań, w życiu nie ma nic pewnego.   Łańcuch cudów mi się marzy, co ogniwa ma śmiejące, natchnie wiarą w niemożliwe, rozniecając, co gasnące.   Czemuż by nie było można w lepszą

Mocno tkwię wśród żywych nie prężąc muskułów, sporo zmiennych krzywych oszczędzę szczegółów.   Szkodzi nikotyna, niekoniecznie wprost, z błędów plątanina i z miłości most. 07.02.2019 r.

Kocham tę ?robotę?   Wiersz jest procederem, w którym się panoszę, nie jestem liderem, lecz skargi nie wnoszę.   Piszę o czym zechcę, kiedy mam ochotę, próżność swą połechcę ? kocham tę robotę.   Nie ma większej frajdy, niż zabawa

Homo suspens   Gdy za wąskie drzwi, to okna nie szukam, robię krok do tyłu i na zimne dmucham.   Architekci czasem, tworzą coś bez sensu nijak dostępności dla Homo suspensu.   Oddycham głęboko, dziesiątkę rachuję, raz rozlane mleko, mnie