Znaleźć małą igłę w wielkim stogu siana, nie pole minowe, lecz możliwa zmiana. Mieć zwichnięte skrzydło to nic przyjemnego, a ruch przypomina konia szachowego. Na życie się gniewać, że pyszni się grozą odważnie pchnąć furtkę, tę z metamorfozą. Jeśli zegar ścienny ćmy oblegać chciały, nie oznacza wcale, że ten stan jest trwały. 25.02.2023
Achilles był potężny, bo co tam jakaś „pięta”, dziś wymiękłyby od razu wcielając się w pacjenta. Indianie wznoszą modły: Manitu pomożecie?, w krainie bladych twarzy złe duchy w NFZ -cie. Syzyf porzucił kamień, doradza Ministrowi jak „wtoczyć” tę ustawę i w spodnie nie narobić. Don Kichot rzucił kopie i pewnie chłop miał rację, bo nie ma biedak wpływu na wredną refundację. Pan Prezes ma dylemat: Budapeszt albo Chiny, a ja się zastanawiam czy, kurczę, my zdążymy? Mnie najzwyczajniej…
Mróz zagęścił znów powietrze, blade słońce zawstydzone, zima się z uporem wlecze przez wskazówki przyprószone. Nawet płaszcz wstrząsają drgawki, rękawiczki zaskomlały, pod butami zgrzyt migawki, świat jest bezlitośnie biały. Śnieg sam z siebie przedawkował, wypuszczając parę z ust, czas sam w sobie zabuksował ciut za długo na mój gust. Biała czapa, lód na skroni, krople potu u olbrzyma, krótka odwilż już w agonii skryła bieli ją kurtyna. 02.02.2021
Wyszarpane druty z ręki, choć de facto były w głowie, zamykają czas udręki no i przeszkód całe mrowie. Cierpka niemoc mnie spętała, jak baleron w czas świąteczny, w ostentacji widać wała, a ja cierpko nieskuteczny. Ciężkie życie jest bez ćwiczeń, ruch jest sprawą atawizmu, by uniknąć drętwych zdziczeń, wracam na szlak optymizmu. 31.08.2022
Zanurzony w chłodnych rozmyślaniach, spoglądam na góry, w których mieszka Bóg. Otulone woalem białe szczyty, nakryte niesamowitą czapą, ozdobioną cyrkoniami lodu, onieśmielająca blaskiem cisza, zamknięta w skrzącym się kokonie białego piękna. Góry, eteryczne pejzaże malowane pędzlem Stwórcy, cudowne obrazy, spowite magiczną hostii bielą, stoją w milczeniu na straży ludzkości od dziejów zarania. 01.02.2009 r.
Za oknami wiatr zadumy, pośród nostalgii czterech ścian, a więc myślę i wspominam, w głębi teraźniejszości ram. Wyjątkowy dzień tęsknoty, bez podszeptów kalendarza, odcień jego w duchowości, co nieuchronność obnaża. Świat zalany świateł blaskiem, w całym kraju płoną znicze, są jak krople bursztynowe, niczym zachodu oblicze Dobrze żeby bez przymusu, bowiem pamięć się należy, w codzienności kropel chwilach, wśród dorosłych i młodzieży. Pamięć naszą tożsamością, wraz z aniołem naszym stróżem karty tych, którzy odeszli, dziś ocalmy je przed…
Góry krztuszą się deszczem, kryjąc swoją urodę, a ja pytam: czy jeszcze wrzesień zmieni pogodę? Drżące krople na szybie w swoich mokrych saneczkach, a świat czeka łapczywie na słoneczne miasteczka. Hektolitry wilgoci zamazują kontury, każda z chmur gdy się poci w jasyr zagarnia Góry. Kobaltowe przeźrocza wszak nie mogą trwać wiecznie, słońce wpełznie po zboczach, rodząc uśmiech skutecznie. 22.09.2022
Wyszarpane druty z ręki, choć de facto były w głowie, zamykają czas udręki no i przeszkód całe mrowie. Cierpka niemoc mnie spętała, jak baleron w czas świąteczny, w ostentacji widać wała, a ja cierpko nieskuteczny. Ciężkie życie jest bez ćwiczeń, ruch jest sprawą atawizmu, by uniknąć drętwych zdziczeń, wracam na szlak optymizmu. 31.08.2022
Ciasny gorset bezradnościpochwycił nas dwoje,uwięzionych pomiędzy piętramibólu i niemocy. My obdarowani przez czas,drutem kolczasty tych dnina które nikt nie liczył. Zawartość klepsydryroztrzaskanana kilku metrach kwadratowych,szarpała myśli, modlitwy i prośby,by móc zamknąć oknoi nie obawiać się już niespodziewanego. 23.08.2022
Czy w Arce Noego były kąty cztery, żeby jakaś parka mogła zdjąć haltery? Choć choroba morska życie uprzykrzała, niejednego żądza w środku aż skręcała. Na górnym pokładzie przeciągi straszliwe, bez halterów figle mocno więc wątpliwe.. . 01.10.2017