Gąbka, której nikt nie wyciska jest boleśnie ograniczona napęczniałym ciężarem, a ten krępuje ruchy, nie dając żadnego pola manewru. Nie kalkuluję nasiąkając marzeniami, bo te uśmiechają się słońcem z obrazka i choć nic nie wycisną, mogą osuszyć, dając chwilową ulgę. Bliskość znajoma, dal niepewna, lecz aby chłonąć szczęście, nawet na piechotę, warto przekraczać kolejne granice. 4.01.2013
Igłą prawdy dłubię w sercu, choć niemiłe to zajęcie, jesień czasem „chwilożerców”, i zostało tylko zdjęcie. Są utarte analogie, nieśmiertelne wręcz schematy, i nie chodzi tu o fobie, ani o więdnące kwiaty. Idylliczne krajobrazy, piękne miasta pod stopami, nawet smog nie wetknie skazy, gdy się żyje marzeniami. Pielgrzymując przez wspomnienia, o odwrocie nie ma mowy, zegar budzi z odrętwienia, wypierając myśli z głowy. Pod powieką czuć pieczenie, wzrok niesfornie rozbiegany, każda chwila ma znaczenie, gdy się ciągle wierzy…
Oprócz samobójczych myśli, niemal wszystkiego zaznałem, mimo licznych dlań powodów, zwyczajnie tego nie chciałem. Żywym ogniem, fakt - płonąłem, serce bić mi ustawało, a mnie wbrew prawom nauki, żyć coraz bardziej się chciało. Utracone licznie zmysły czas oddawał, lecz powoli, karmiłem się optymizmem w debiutancko innej roli. Choć dusza chciała do Boga, me serce było kotwicą, pytania bez odpowiedzi, zostaną wciąż tajemnicą. Pokrętna droga pod górę, lecz z satysfakcji plecakiem, mam bliskich, którzy potwierdzą nie warto być ponurakiem.…
Ciągnie się kolejny dzień,choć bez Ciebie, to z nadzieją,że podróże zwykle kształcą,także po to wszak istnieją. Byle chcieć wyciągnąć wnioski,i o winie nie orzekać,czekolada bywa gorzka,a na słodycz warto czekać. Życie zbiegiem niespodzianek,trudno z góry wszystko wiedzieć,lecz gdy czekasz w dobrym miejscu,to Twój pociąg też nadjedzie. Natężenie różnych zjawisk,co rusz czyha coś nowego,szachownica, białe, czarne,czas jest kluczem do wszystkiego. 21.02.2015r.
Dziś w Krakowie słońce zwiastunem lepszego Wisełka się wzmacnia i cieszę się z tego. W końcu są transfery, jest ruch w interesie czekamy na wiosnę niech Klub w górę pnie się. W kibicach jest wiara, Ona zawsze była, grunt by Biała Gwiazda przykładem świeciła. Każdy wie co robić, Kuba Kapitanem, trzymam mocno kciuki, jestem Wisły Fanem! 21.01.2020
Kontur zmiennie zapętlony, ni to zima, ni przedwiośnie, luty może wbić swe szpony słupek rtęci niechaj rośnie. Niech zieleni się znów trawa najsoczyściej jak potrafi, słońce niczym żyzna lawa, impuls da dla fotografii. Wnet Magnolia eksploduje, słodycz kwiatów niech uwodzi, wiatr palcami rozczesuje ciepło niechaj się rozchodzi. Dni ściśnięte„ obcęgami”, a przyroda oczy mruży górskie rowy z kaczeńcami szumią po porannej burzy. Choć podróże są spętane, kierat, brzemię pandemiczne, czekać musi Zakopane i z nim wioski okoliczne. 28.01.2021…
W kokonie utopiiwypada się cieszyć,że kolejny dzień nie różnisię od poprzedniego. Magia irracjonalnych symboliszczerzy zęby absurdów,tortury ducha ściskająza gardło,mdlejące myślikrzyczą głośno: nie! Pewna jest tylko ciemnośći ciernie wpijające sięw brak konsekwencji. Zderzenie atomów zła,ociekających goryczą bezradności,zatruwających prawdziwe wino i krew. Agonia, choć trwa od urodzeniapozostaje głucha na lawinę łez,„bezradnego Boga”. 18.08.2009
Za prowokacyjnie zaparowanym oknem kuchni cichutko szepcze deszcz, zegar nie ma wskazówek, tylko miękkie, spływające krople. Niewypowiedziane słowa, jak nikłe tło dla mokrej samotności, szlochające chmury nad ziemską „Puszką Pandory”, na które trudno wciąż patrzeć zapuchniętymi oczyma. Dusza nasączona cynizmem, fałsz ukojenia rozstrojonej codzienności, gdzie wygrawerowana kropla nie wydrąży już żadnej skały. 19.06.2012
Zanurzony w chłodnychrozmyślaniach,spoglądam na góry,w których mieszka Bóg. Otulone woalem białe szczyty,nakryte niesamowitą czapąozdobioną cyrkoniami lodu,onieśmielająca blaskiem cisza,zamknięta w skrzącym się kokoniebiałego piękna. Góry,eteryczne pejzażemalowane pędzlem stwórcy,cudowne obrazy,spowite magiczną hostii bielą,stoją w milczeniuna straży ludzkościod dziejów zarania. 01.02.2009 r.
Słońce tańczy w twoich włosach, w sposób niemal namacalny, perli się zielona rosa lśniąc w kołysce z liści palmy. Strop wszechświata nadwątlony, jakby ziemia się zachwiała, echa wspomnień Barcelony, rzeka marzeń wykipiała. Zaufałaś moim rękom, świt rozbłysnął na twej dłoni, nad zatoką rytm flamenco snów drogowskaz Katalonii. Gotyk, barok czy secesja, dzieła sztuki, piękne miasta, rejs przez życie jak obsesja, choć pandemia każe basta . . . 03.03.2021